آندوسکوپی گوش میانی
نویسنده: Drew M Horlbeck, MD
تاریخ
مر، در سال 1967، اولین کسی بود که استفاده از آندوسکوپ را برای مشاهده آناتومی گوش میانی توصیف کرد. او در ابتدا آندوسکوپی را از طریق یک برش پرده تمپان روی جسد و یک مدل گربه انجام داد. آندوسکوپی در بیماران انسانی تنها از طریق سوراخ‌های قبلی انجام شد. علیرغم موفقیت اولیه، آندوسکوپ فقط به عنوان ابزاری برای عکاسی از غشای تمپان استفاده محدودی داشت.
دو دهه می گذرد تا اینکه Nomura ایده میرنگوتومی جراحی در یک درام دست نخورده را برای امکان معاینه آندوسکوپی ساختارهای گوش میانی رایج کند. متعاقبا، آندوسکوپی مستقیم از طریق فضای گوش میانی با موفقیت مورد استفاده قرار گرفت (1) به عنوان یک روش جایگزین برای ماستوئیدکتومی با نگاه دوم، اکتشاف گوش میانی برای فیستول پری لنفاتیک، و حذف محدود کلستئاتوم اپیتمپانیک و به عنوان یک کمک حین عمل برای تجسم اتاق زیر شیروانی، استاش. لوله و تمپانی سینوسی
در سال 1989، کیمورا مفهوم آندوسکوپی گوش میانی را از طریق سوراخ شیپور استاش معرفی کرد. این روش با موفقیت بالینی مشابه آندوسکوپی transtympanic به دلیل اندازه تصویر کوچک ارائه شده توسط محدوده، جهت گیری دشوار و نور ضعیف مواجه نشده است. در یک مطالعه اخیر، 25 درصد از تلاش‌های آندوسکوپی از طریق دهانه شیپور استاش به دلیل تحریک موضعی، خونریزی، مخاط غلیظ و/یا مسدود شدن دید توسط اسپیکول‌های استخوانی، سقط شدند. از نظر تئوری، زمانی که مشکلات این تکنیک برطرف شود، ممکن است اطلاعات مربوط به آسیب شناسی در اپیتیمپانوم، مزوتیمپانوم و آنتروم ماستوئید را ارائه دهد و ممکن است امکان ارزیابی تحرک زنجیره استخوانی را فراهم کند. با این حال، در حال حاضر، نویسندگان تنها مسیر ترانس تمپانیک برای آندوسکوپی گوش میانی را یک روش بالینی قابل دوام می‌دانند.
آناتومی مربوطه
گوش از قسمت های خارجی، میانی (تمپانیک) (مالئوس، اینکوس و رکابی) و داخلی (لابیرنت) (کانال های نیم دایره، دهلیز، حلزون گوش) تشکیل شده است. گوش خارجی و گوش خارجی (یا کانال شنوایی خارجی) گوش خارجی را تشکیل می دهند. گوش خارجی برای جمع آوری و تقویت صدا عمل می کند که سپس به گوش میانی منتقل می شود. حفره تمپان (گوش میانی) از غشای تمپان تا پنجره بیضی شکل امتداد دارد و حاوی عناصر رسانای استخوانی استخوان، اینکوس و رکابی است. عملکرد اصلی گوش میانی رسانایی استخوانی صدا از طریق انتقال امواج صوتی در هوای جمع آوری شده توسط گوش به مایع گوش داخلی است. گوش داخلی که حفره لابیرنتی نیز نامیده می شود، اساساً از هزارتوی غشایی تشکیل شده است که در لابیرنت استخوانی استخوانی قرار گرفته است.
