تکنیک های استنت گذاری سینوس فرونتال
زمینه
جراحی آندوسکوپی در حال حاضر معمولاً در مدیریت پاتولوژی های ساده و پیچیده سینوس فرونتال استفاده می شود. با افزایش تجربه با روش آندوسکوپی، استفاده از این روش ها برای جراحی سینوس فرونتال افزایش یافته است. اهداف جراحی آندوسکوپی سینوس فرونتال شامل ریشه‌کنی بیماری، اجرا و حفظ مسیر زهکشی و تهویه کافی و بازیابی عملکرد مخاطی است.
درمان آسیب شناسی سینوس فرونتال به دلیل آناتومی باریک و پیچیده مجرای خروجی فرونتال چالش برانگیز است (تصاویر زیر را ببینید).
آناتومی دیواره جانبی بینی، شماتیک: (1) سینوس اسفنوئید، (2) حفره جمجمه قدامی، (3) سلول اتموئید قدامی، (4) سینوس فرونتال، (5) آگر ناسی، (6) اینفاندیبولوم، (7) خلفی سلول اتموئید
آناتومی فرورفتگی پیشانی. فرورفتگی جلویی یک فضای شیشه‌ای شکل ساعتی (ناحیه سایه‌دار سبز) با کمر در قسمت جلویی و باریک‌ترین قسمت آن است که به داخل فندیبولوم اتموئید تخلیه می‌شود: (1) سینوس فرونتال، (2) استیوم فرونتال، (3) آگر نازی. سلول، (4) تاول اتموئیدالیس، (5) حفره جمجمه قدامی، (6) اینفاندیبولوم
تنگی فرورفتگی فرونتال یا عدم استقرار دستگاه می تواند منجر به تداوم بیماری و عوارض ایتروژنیک شود. تنگی خروجی سینوس فرونتال پس از عمل به دلیل تشکیل بافت اسکار، سینکیا یا استخوان زایی شایع ترین علت شکست جراحی سینوس فرونتال است.
تنگی فرورفتگی فرونتال با اجتناب از دستکاری غیرضروری مجرای خروجی و تکنیک جراحی دقیق به بهترین وجه ممکن پیشگیری می شود. بدون تشریح استیوم فرونتال رسمی، اتموئیدکتومی قدامی با قرار گرفتن در معرض فرورفتگی فرونتال نشان داده شده است که منجر به رفع بیماری سینوس فرونتال می شود. بنابراین، اندیکاسیون های سینوسوتومی فرونتال رسمی باید به دقت تعیین شود. اگر تشریح فرورفتگی فرونتال انجام شود، جابجایی دقیق بافت با اجتناب از هر گونه ترومای مخاطی کلید یک نتیجه موفقیت‌آمیز است. استنت گذاری معمولی پیشانی غیر ضروری است (تصویر زیر را ببینید).
3A: نمای آندوسکوپی حین عمل از استیوم فرونتال جدا شده پس از اتموئیدکتومی قدامی کامل و استیوپلاستی پیشانی Draf 2a (نمای آندوسکوپ 70 درجه): (الف) منقار بینی، (B) نئواستیوم فرونتال، (C) قاعده قدامی جمجمه. نمای بعد از عمل استیوم فرونتال با آندوسکوپ 70 درجه. 3b: نئواستیوم فرونتال به خوبی بهبود یافته و مخاطی شده 3 ماه پس از Draf 2a (استیوپلاستی پیشانی). در این مورد از استنت استفاده نشده است.
شایع ترین علت تنگی مجدد مجرای خروجی سینوس فرونتال، ایتروژنیک است (اسکار بعد از عمل، چسبندگی و جانبی شدن شاخک میانی). آسیب شناسی التهابی شدید، پولیپوز انسدادی و ترومای غیر جراحی از دیگر علل شایع هستند.
بروز سینوزیت فرونتال مداوم با علائم پس از جراحی آندوسکوپی سینوس بر اساس مطالعات متعدد، همه با پیگیری نسبتاً کوتاه، 2 تا 11 درصد است. لزوم پیگیری طولانی‌تر بعد از جراحی سینوس فرونتال برای تعیین میزان واقعی عود بیماری توسط نیل و همکاران نشان داده شد. در مطالعه آنها، میزان شکست پس از روش لینچ اصلاح شده از 7٪ در 3.7 سال به 30٪ در 7 سال افزایش یافت. استنت گذاری سینوس فرونتال ممکن است به جلوگیری از شکست درمان آندوسکوپی استاندارد بیماری سینوس فرونتال با حفظ باز بودن و یکپارچگی ساختاری مجرای خروجی سینوس فرونتال در حالی که بازسازی پوشش مخاطی نئواستیوم فرونتال انجام می شود، کمک کند. در بسیاری از موقعیت‌ها، مانند پس از یک روش تمرینی (تغییر شده Lothrop یا Draf III) برای نئواستوژنز یا برداشتن تومور، پوشش مخاطی وجود ندارد یا به طور قابل توجهی نقض می‌شود. استنت گذاری ممکن است در چنین شرایطی مفید باشد.
بیش از یک قرن است که از استنت های جراحی برای حفظ تهویه و تخلیه سینوس های فرونتال استفاده می شود. اولین استنت سینوس فرونتال لوله های طلایی بود که در سال 1905 توسط Ingals استفاده شد. در سال 1921، لینچ برای اولین بار تکنیک فرونتواتموئیدکتومی خود را توصیف کرد، که یکی از اجزای اصلی آن لوله لاستیکی 1 سانتی متری بود که برای استنت سینوس فرونتال استفاده می شد. در سال‌های بعد هم در ابزارهای جراحی و هم در مواد استنت جدید پیشرفت‌هایی حاصل شده است. در حال حاضر گزینه های متعددی برای استنت گذاری در مواردی که خطر شکست جراحی بالایی دارند، در دسترس است. استنت ها از نظر جنس، شکل و تکنیک های استفاده شده برای استقرار آنها متفاوت است.
