جراحی آندوسکوپی عملکردی سینوس 2
آناتومی مربوطه
دانش و درک نزدیک از آناتومی دیواره جانبی بینی و سینوس ها (تصویر زیر را ببینید)، همراه با بررسی دقیق سی تی اسکن قبل از عمل، در اجرای ایمن و کامل جراحی سینوس آندوسکوپی بسیار مهم است. شرح زیر در مورد آناتومی اندونازال تقریباً بر اساس ترتیب تشریح در حین آندوسکوپی بینی و جراحی است.
تیغه بینی و شاخک تحتانی
بلافاصله پس از ورود به حفره بینی، اولین ساختارهایی که با آن مواجه می شوند تیغه بینی و شاخک تحتانی هستند. سپتوم بینی از غضروف چهار گوش در جلو تشکیل شده است که تا صفحه عمودی استخوان اتموئید در قسمت فوقانی و به سمت خلف vomer در قسمت پایین امتداد می یابد.
تشخیص انحراف تیغه بینی قبل از عمل مهم است زیرا ممکن است به طور قابل توجهی به انسداد بینی کمک کند و دید آندوسکوپی را در طول جراحی محدود کند. در صورت لزوم، بیماران با انحرافات سپتوم ممکن است در مورد نیاز به سپتوپلاستی همراه با جراحی آندوسکوپی عملکردی سینوس مشاوره شوند.
شاخک تحتانی در امتداد دیواره جانبی بینی تحتانی در سمت عقب به سمت نازوفارنکس امتداد می یابد. در بیمارانی که جزء آلرژیک قابل توجهی نسبت به مشکلات خود دارند، شاخک های تحتانی ممکن است ادماتیک باشند. این بیماران ممکن است همزمان با جراحی آندوسکوپی سینوس از کاهش شاخک بهره ببرند. متوس تحتانی، جایی که مجرای اشکی بینی باز می شود، تقریباً 1 سانتی متر فراتر از قدامی ترین لبه شاخک تحتانی قرار دارد.
شاخک میانی
همانطور که آندوسکوپ بیشتر به سمت بینی پیش می رود، ساختار بعدی که با آن مواجه می شود شاخک میانی است. شاخک میانی یک نقطه عطف کلیدی در جراحی آندوسکوپی سینوس است. دارای یک جزء عمودی (خوابیده در صفحه ساژیتال، از خلفی به قدامی) و یک جزء افقی (خوابیده در صفحه تاجی، در حال اجرا از میانی به جانبی).
فوق العاده، شاخک میانی به پایه جمجمه در صفحه کریبریفورم متصل می شود. به این ترتیب، هنگام دستکاری شاخک میانی همیشه باید مراقب بود.
جزء افقی شاخک میانی به عنوان لاملا پایه (یا بزرگ) نامیده می شود و نشان دهنده نقطه تقسیم بین سلول های هوای اتموئید قدامی و خلفی است. در خلفی و تحتانی، شاخک میانی به دیواره جانبی بینی در کریستا اتموئیدالیس، درست در جلوی سوراخ اسفنوپالاتین می‌چسبد.
فرآیند uncinate
فرآیند uncinate ساختار کلیدی بعدی است که در جراحی آندوسکوپی سینوس شناسایی می شود. این استخوان L شکل دیواره جانبی بینی، مرز قدامی hiatus semilunaris یا infundibulum را تشکیل می دهد. اینفاندیبولوم محل کمپلکس استخوانی است که در آن استیوم طبیعی سینوس ماگزیلاری باز می شود.
برای بیماران مبتلا به بیماری سینوسی، یک کمپلکس استیومیتال ثبت شده برای بهبود علائم حیاتی است. در جلو، فرآیند uncinate به استخوان اشکی و در قسمت تحتانی، فرآیند uncinate به فرآیند اتموئیدی شاخک تحتانی متصل می‌شود.
استیوم طبیعی فک بالا
هنگامی که فرآیند uncinate برداشته شد، استیوم طبیعی فک بالا را می توان مشاهده کرد، معمولاً در خلف فرآیند uncinate، تقریباً یک سوم فاصله در امتداد شاخک میانی از لبه قدامی آن. تقریباً در سطح مرز تحتانی شاخک میانی قرار دارد و بالاتر از شاخک تحتانی است.
استیوم طبیعی فک بالا مقصد جریان موکوسیلیاری در داخل سینوس ماگزیلاری است. بنابراین، برای نتایج مطلوب، آنتروستومی فک بالا با جراحی باید شامل استیوم طبیعی باشد. در واقع، عدم گنجاندن استیوم ماگزیلاری در آنتروستومی جراحی آندوسکوپی یکی از الگوهای کلیدی شکست در جراحی آندوسکوپی عملکردی سینوس است.
سینوس ماگزیلاری با حجم تقریباً 14-15 میلی لیتر، در قسمت فوقانی دیواره اربیتال تحتانی، از قسمت داخلی با دیواره جانبی بینی، و در قسمت تحتانی با قسمت آلوئولی استخوان فک بالا قرار دارد.
تاول اتموئید
ساختار بعدی که با آن مواجه می‌شویم، تاول اتموئید است که یکی از ثابت‌ترین سلول‌های هوای اتموئیدی قدامی است. درست فراتر از استیوم طبیعی سینوس ماگزیلاری است و مرز خلفی hiatus semilunaris را تشکیل می دهد.
وسعت جانبی تاول لامینا پاپیراسه است. بالاتر، تاول اتموئید ممکن است تا سقف اتموئید (پایه جمجمه) گسترش یابد. از طرف دیگر، ممکن است یک فرورفتگی سوپرابولار در بالای سقف تاول وجود داشته باشد. بررسی دقیق سی تی اسکن بیمار قبل از عمل این رابطه را روشن می کند.
سینوس اتموئید
سینوس اتموئید از تعداد متغیر (معمولاً 15-7) سلول هوا تشکیل شده است. جانبی ترین مرز این سلول های هوایی لامینا پاپیراسه و برترین مرز این سلول ها قاعده جمجمه است. ممکن است سلول های اتموئید فوق اوربیتال وجود داشته باشد. بررسی سی تی اسکن بیمار جراح را از این تغییرات آگاه می کند.
لاملا پایه شاخک میانی سلول های اتموئید قدامی را از سلول های اتموئید خلفی جدا می کند. سلول‌های اتمویید قدامی به سمت گوشت میانی و سلول‌های خلفی به قسمت فوقانی تخلیه می‌شوند.
سینوس اسفنوئید
بزرگ شدن سلول های اتموئید خلفی چهره اسفنوئید را آشکار می کند. سینوس اسفنوئید خلفی ترین سینوس های پارانازال است که درست بالاتر از نازوفارنکس و درست در جلو و پایین تر از sella turcica قرار دارد. صورت قدامی اسفنوئید تقریباً 7 سانتی متر از آستانه بینی روی یک محور 30 درجه نسبت به افقی قرار دارد.
چندین ساختار مهم مربوط به سینوس اسفنوئید است. شریان کاروتید داخلی به طور معمول خلفی ترین و داخلی ترین اثری است که در سینوس اسفنوئید دیده می شود. تقریباً در 7 درصد موارد، استخوان از بین می‌رود.
عصب بینایی و پوشش استخوانی آن یک فرورفتگی قدامی فوقانی در سقف سینوس اسفنوئید ایجاد می کند. در 4 درصد موارد، استخوان احاطه کننده عصب بینایی جدا می شود. بنابراین، باز شدن کنترل شده سینوس اسفنوئید، به طور معمول در استیوم طبیعی آن، برای یک نتیجه ایمن بسیار مهم است.
محل استیوم طبیعی سینوس اسفنوئید متغیر است. تقریباً در 60٪ افراد، استیوم در قسمت میانی شاخک فوقانی و در 40٪ در طرفین به سمت شاخک فوقانی قرار دارد.
فرورفتگی جلویی
فرورفتگی فرونتال یا مجرای خروجی سینوس فرونتال، مسیری است که از سینوس فرونتال به داخل حفره بینی منتهی می شود. اغلب، تاول اتموئید مرز خلفی مجرای خروجی سینوس فرونتال است.
در قدامی، مجرای خروجی سینوس فرونتال توسط فرآیند uncinate یا سلول‌های agger nasi (سلول‌های هوای اتموئید قدامی پیشانی) هم مرز است. اگر هر یک از این سلول‌ها بزرگ شده باشند یا جای زخم در جراحی قبلی وجود داشته باشد، انسداد مجرای خروجی منجر به سینوزیت فرونتال می‌شود. به طور معمول، دیواره داخلی فرورفتگی پیشانی توسط لامینا پاپیراسه تشکیل می شود.
