بزرگ کردن سینه با کمک آندوسکوپی
نویسنده: Laurence Z Rosenberg, MD
بررسی اجمالی
یک روند غالب که در همه شاخه‌های جراحی دیده می‌شود، ایده حداقل دسترسی برش برای دستیابی به نتیجه جراحی مورد نظر و در عین حال محدود کردن پیامدهای جراحی و تسهیل بهبودی سریع‌تر بیمار است. جراحان پلاستیک نسبت به سایر رشته های جراحی در مدت زمان طولانی تری به این موضوع پرداخته اند. هدف به حداکثر رساندن مزایای زیبایی برای بیماران از طریق محدود کردن و استتار کردن اسکارها بوده است.
در بزرگ کردن سینه، یکی از روش‌های دستیابی به این هدف، قرار دادن برش‌های دسترسی از راه دور است، که نمونه‌ای از آن را ماماپلاستی آندوسکوپی ترانس آگزیلاری و ماماپلاستی آندوسکوپی آندوسکوپیک ترانس ناف (TUBA) می‌دانند. با این روش‌ها، برش‌ها به ترتیب در چین اول زیر بغل و ناف پنهان می‌شوند و دیدن اسکارهای حاصل را بسیار دشوار می‌کنند. به همین دلیل، این رویکردها مورد علاقه بسیاری از بیماران و جراحان به طور یکسان است.
ابزارهایی که از فیبر نوری و دستکاری از راه دور آندوسکوپی استفاده می‌کنند، همراه با پیشرفت‌های تکنیکی، منجر به نتایج مداوم خوبی در دستان جراحان آموزش دیده مناسب شده است. آندوسکوپ های مشبک و دوربین های با وضوح بالا قابلیت های تجسم جدیدی را ارائه می دهند. این پیشرفت ها همچنان به تقویت اشتیاق برای این رویکردهای آندوسکوپی ادامه می دهند.
ماماپلاستی تقویتی آندوسکوپی ترانس آگزیلار
روش ترانس آگزیلاری برای بزرگ کردن سینه توسط تروکز در سال 1972 و هولر در سال 1973 توصیف شد. علاوه بر مزیت آشکار برش مخفی، این رویکرد دسترسی مستقیم به صفحه ساب سینه ای را تسهیل می کند. با این روش، چین زیر پستانی تغییر کرد و منشاء عضله سینه ای به صورت کورکورانه تشریح شد، که به طور قابل توجهی بروز ناهنجاری ایمپلنت را افزایش داد. نوردهی محدود تکنیک کور اجازه تقسیم کامل فاسیای پرپکتورال را نمی دهد، که منجر به تمایل به ایمپلنت های سواری بالا یا ظاهر دو حباب چین خوردگی زیر پستانی می شود.
ظهور جراحی پلاستیک آندوسکوپی در دهه 1990 امکان استفاده از آندوسکوپ در جراحی سینه را فراهم کرد. گروه Emory تجربه خود را با افزایش اندوسکوپی سینه از طریق یک برش زیر بغل در سال 1993 با استفاده از یک کشنده تخصصی و یک حفره نوری پر از هوا گزارش کردند. هو تکنیکی را گزارش کرد که از آبیاری گلیسین برای ایجاد یک حفره نوری پر از مایع استفاده می کرد، اگرچه او اکنون از یک جمع کننده تخصصی و یک حفره نوری پر از هوا نیز استفاده می کند. افزایش کنترل ناشی از تجسم مستقیم کالبد شکافی بسیاری از افت های قبلی رویکرد زیر بغل کور را برطرف کرد. هوارد مزایای آندوسکوپ را با رویکرد زیر بغل با کاهش بروز ناهنجاری ایمپلنت از 8.6٪ به 2٪ در هنگام استفاده از آندوسکوپ نشان داد.
ماماپلاستی تقویتی آندوسکوپی ترانس آگزیلاری در حال حاضر یک تکنیک پرکاربرد است و در آزمون زمان مقاومت کرده است. با این حال، منحنی یادگیری قابل توجه است، و موارد ساده تر باید در طول تجربه اولیه در نظر گرفته شود. رویکرد زیر بغل کاربرد محدودی در موارد ثانویه دارد.
ماماپلاستی آندوسکوپی تقویت کننده ترانس ناف (TUBA)
رویکرد transumbilical اولین بار در سال 1991 توسط جانسون و کریست اجرا شد و در سال 1993 به تفصیل شرح داده شد. این تکنیک منحصر به فرد است زیرا از یک برش موضعی یا منطقه ای استفاده نمی کند، بلکه از یک برش از راه دور در ناف استفاده می کند. TUBA انتقادات اولیه قابل توجهی را متحمل شد، اما به دلیل ایمن و قابل اعتماد بودن آن محبوبیت پیدا کرد. اگرچه TUBA از نظر فنی چالش برانگیزتر است، تعداد فزاینده‌ای از جراحان پلاستیک در حال کسب تخصص با این روش هستند. انتقاد اولیه عدم کنترل محل عمل، به ویژه با توجه به خونریزی و سطح تشریح بوده است. با بهبود ابزار دقیق و بهبود کلی در مهارت های آندوسکوپی، این انتقادات بی اعتبار شده است. مطالعه اولیه توسط جانسون میزان عوارض کمتر با خونریزی کمتر را نسبت به روش‌های دیگر گزارش کرد.
آناتومی مربوطه
شکل سینه در بین بیماران متفاوت است، اما دانستن و درک آناتومی سینه برنامه ریزی ایمن جراحی را تضمین می کند. هنگامی که سینه ها به دقت بررسی می شوند، عدم تقارن قابل توجهی در اکثر بیماران آشکار می شود. هرگونه عدم تقارن، انحنای ستون فقرات یا ناهنجاری های دیواره قفسه سینه باید شناسایی و به بیمار نشان داده شود، زیرا ممکن است اصلاح آنها دشوار باشد و در دوره بعد از عمل قابل توجه باشد. عکس های قبل از عمل با چندین نما از همه بیماران گرفته می شود و به عنوان بخشی از پرونده مطب نگهداری می شود.
قاعده سینه بر روی ماهیچه سینه ای بزرگ بین دنده های دوم و ششم در حالت غیرپتوتیک قرار دارد. این غده توسط رباط های تعلیقی که اولین بار توسط استلی کوپر در سال 1840 توصیف شد به فاشیای سینه ای ماژور متصل می شود. از آنجایی که آنها کشیده نیستند، امکان حرکت طبیعی سینه را فراهم می کنند. این رباط ها با افزایش سن و زمان شل می شوند و در نهایت منجر به پتوز سینه می شود. قطب پایین سینه پرتر از قطب فوقانی است.
